Sjedinjene Američke Države su u svom Zakonu o kovanom novcu donetom 1792. godine predvideli hiljaditi deo dolara, koji se u pomenutom zakonu zove mill ili mille. U zvaničnom kovanju se ova kovanica nije nikad pojavila, s tim što je kovnica novca u Filadelfiji kovala u periodu od 1793 – 1857 kovanicu od pola centa, vrednosti 5 mila.
Zanimljivo je da je u periodu od 1935 – 1961 dvanaest država (Alabama, Arizona, Kolorado, Ilinois, Kanzas, Luizijana, Misisipi, Misuri, Novi Meksiki, Oklahoma, Juta i Vašington) proizvodili poreske žetone koji su bili delovi centa i nosili su naziv mill. Naime, u tom periodu se porez obračunavao na osnovnu cenu proizvoda, pa je tako recimo porez od 3% na proizvod od 25 centi iznosio tri četvrtine jednog centa ili 75 millsa i pomenute države su smatrale da ne bi bilo fer da se ta suma zaokružuje. Žetoni koji su se proizvodili različiti su u svakoj od pomenutih država, kako po nominalama, tako i po materijalu od kojih su izrađeni. Od materijala su najčešći papir, karton (po meni su to pre bonovi nego žetoni, ali numizmatičari iz Sjedinjenih država i njih svrstavaju u žetone), aluminijum, bakar, cink, mesing i plasstika u raznim bojama.
Ovi žetoni nisu bili široko prihvaćeni od poreskih obveznika iz dva osnovna razloga. Prvi razlog je njihova izuzetno mala vrednost, a drugi, možda još bitniji je to što su važili samo na ogrničenoj teritoriji. Postojali su i primeri da su ovu vrstu žetona izdavale i lokalne samouprave, takože u poreske svrhe. Koliko ove žetone gražani nisu prihvatili, govori i podatak da stanovnici ovih područja i dan danas koriste izraz desetina centa umesto mill.
Vrednost ovih žetona na numizmatičkom tržištu je uglavnom pristupačna, najveći broj se može naći po ceni do jednog dolara. Najređi primerci ne premašuju cifru od 100 dolara.
Poreski žetoni su opisani nekoliko kataloga, a osim klasične literature i neki numizmatički časopisi su objavili kompletan spisak žetona.
No comments:
Post a Comment